jambo

Dag allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Jaja hebben veel werk waardoor ik de blog af en toe eens langs de kant moet laten en als ik er dan op wil dan lukt het soms niet want ja het is hier nog steeds Afrika hé.

Dit weekend hebben we al ons werk in de voormiddagen proberen plannen zodat we in de namiddagg eens buiten konden. Want zo opgesloten zitten in ons appartementje is toch ook niet alles. Hé ja jullie weten dit nog niet maar we zijn verhuisd, dit richting een appartementje iets buiten dar centrum. Ik ben blij dat we uit Kibodya hotel zijn. Ik had het daar een beetje lastig. Zo opgesloten tussen 4 muren is niet eenvoudig om te leven. Daar kwamen we alleen buiten om te eten ( naar de restaurant te gaan) en om op internet te gaan.
Hier kunnen we in ons tuintje zitten, de mensen zijn heel vriendelijk, iedereen praat met iedereen, de Noorweegse meisjes zitten hier ook, hebben zetels om eens in te zitten, een tafel om aan te eten en we kunnen deftig koken. Jaja groentjes en fruit a volente hier. De sfeer is er ook op verbeterd. EN zijn we elkaar beu dan gaan we gewoon eens op de kamer en dan zitten we eens op internet he.

Op school verloopt alles heel goed. Af en toe eens de nodige commentaar van mama dat we zogezegd geen Engels praten… Ja wat wil je over de middag met 4 Vlaamse meiden, als de leerkrachten in een andere room zitten en daar Swahili praten. Maar in het oog van de kinderen en van de leerkrachten proberen we zoveel mogelijk Engels te praten tenzij het natuurlijk echt iets is dat ze niet moeten horen. Tja misschien moeten de leerkrachten daar dan ook eens Engels praten en niet in het Swahili onderlig over ons bezig zijn. Maar voor mijn Engels denk ik dat het eenvoudiger zou geweest zijn als we hier maar met 2 zaten. Ook voor het integreren in het leerkrachtenteam zou het eenvoudiger geweest zijn. Maja het is nu zo. Weet je soms lijkt het alsof de leerkrachten van lager niet echt veel respect hebben voor de leerkrachten van kleuter en voor ons. Maar onderlig met de leerkrachten van kleuter klikt het heel goed. Zij hebben ons graag en wij hen.
Ook met mama valt het goed mee. Je mag het wel niet teveel aantrekken wat ze zegt. Ze kan soms hard uit de hoek komen maar ik denk dat ze het persoonlijk niet zo grof bedoeld als hoe het eruit komt.
Wat me hier wel opvalt is dat de kinderen het drillen zo gewoon zijn dat ze het moeilijk hebben om eens spontaan te antwoorden op de vragen die gesteld worden. Ook het bijvoorbeeld in kleuren van een prent volgens nummertjes ois voor hen niet eenvoudig. Ik zou daarom graag het niveau heel laag leggen maar dat kan ik niet omdat ze de letters en de cijfers moeten leren herkennen en schrijven.
Daarom pakken we dit zo creatief mogelijk aan met hinkelspel, kleuren van nummers, memoryspel… maar ook dit is niet eenvoudig om het hen aan te leren. Maar alles komt in orde. Stilletjes aan leren ze van ons en kunnen ze het papegaaien al eens vergeten.

Daarnaast is er van de week al weer heel wat gebeurd. We hebben een ongeluk gehad met de daladala. Een vrachtwagen reed tegen ons gelukkig is iedereen er met alleen maar een shok van af geraakt en zonder kleerscheuren. Toch de eerste keer weer bang gezeten op de daladala want ze rijden hier als zotten maar we hebben de regels door. Ale ja ze zijn het zelfde als bij ons. Ze moeten stoppen bij rood en rijden bij groen. Na 10 u ’s avonds moeten ze de lichten niet meer volgen en gewoon kijken of er geen auto’s afkomen. Komen er gaan dan mogen ze doorrijden. Wat ze hier wel hebben is dat ze overal met hun auto proberen tussen te wringen en zo tot op 5cm precies rijden. Ze zijn hier niet normaal op da vlak maar het went wel.
Daarnaast hebben we vorige week donderdag een feestje gehad. Hoja als je dit al feestje kunt noemen? Twas ni echt een feestje. Twas eerder een soort bijeenkomst met enkele mannen die punten uitdelen en resultaten bespreken. Change dat we er alles van verstonden van wat ze zeiden… Jaja zij mogen toevallig wel swahili praten.
We zijn ook uitgenodigd bij teacher Olivia thuis om eesn te gaan eten en haar kinderen te ontmoetenen onze tina kan daar haar haar opnieuw laten doen.

Ah trouwens we zijn bijna aan de helft. Het duurt hier lang maar langs de andere kant zouk hier nu nog niet weg willen. We beginnen het hier nu pas gewoon te worden.
Vanaf deze week gaan Tine en ik ook lesgeven in het lager. We nemen daar de muzische vakken over.

MA kijk ik ga hier dan stoppen met typen want het overheerlijke eten staat op mij te wachten… Vandaag zijn het croques. Lang leve het appartement en de keuken.

Dikke knuf aan jullie allemaal.
Hannes zie je doodgraag en mis je super erg.
Marie en Marthe nog 53 dagen en ben terug ( heb trouwens klein kadootje voor jullie :P)
Mama, papa.. tis hier bijna aan de helft.
Broerke… mis je ook hoor, ondanks da we elkaar niet kunnen zien
Nonkel Lucien, Tante Sanne, Leen en Inge en de rest als ik niet direct antwoord op bericht is het omdat ik geen centjes heb.
Maar ben jullie allemaal niet vergeten hoor!!! Kijk er al naar uit om jullie terug te zien en de verhalen te vertellen.

TOT DE VOLGENDE
DIKKE KNUF
DADA ( de straatkindjes aan ons school kunnen dit ook zeggen en ze zeggen zelf moe ni skremen ge moe lache…) hihi